HISTORIA

LUBIESZEWO

Od 1945 r.

Wieś położona wśród lekko sfałdowanego krajobrazu moreny dennej, otoczona wzniesieniami, wśród których najważniejsza jest Góra Lubieszewska 47 m npm. 6 III1945 zdobyta przez oddz. radz. 3 A 1 FB i przekazana następnie władzom polski. We wsi zachowały się do dzisiaj, choć niezupełnie kompletne, zagrody chłopskie zbudowane w formie czworoboków. Układ ich jest następujący: frontem do głównej drogi (ulicy) prowadzącej przez wieś zbudowana jest stodoła podzielona na sąsiek i klepisko, które jest równocześnie wozownią oraz bramą wjazdową i wejściem dla pieszych. Do stodoły ściśle przylega po jednej stronie chlew, a po drugiej obora. Czworobok budynków zamyka dom mieszkalny. Tego typu budownictwo wiejskie spotkać można jeszcze w niektórych wsiach w okolicach Gryfic i Kamienia Pomorskiego. Wieś daje się także poznać z niezwykle interesujących odkryć pochówków książęcych. Badania archeologiczne prowadzone przez Muzeum Pomorza Zach. w Szczecinie w latach 1964 – 1969 potwierdziły tutaj jedno z nielicznych źródeł wiedzy o formach osadnictwa  otwartego na ziemiach Polski starożytnej. Lubieszewo słynie z lokalizacji 6 grobów, tzw. książęcych  z wczesnego okresu wpływów rzymskich oraz z pochówków szkieletowych w komorach drewnianych obłożonych kamieniami pod kurhanami, bogato wyposażonych w importy. Wieś w 1945 r. zaludniona została głównie przez przybyszów z kresów wschodnich, z miejscowości Hińkowce  i Myszkowce z pow. Zaleszczyki, woj. tarnopolskie. Taki stan rzeczy powodował, że nie było żadnych konfliktów wśród mieszkańców wsi. W roku 1945 uruchomiona została szkoła, jedna z pierwszych w pow. gryfickim. Zorganizował ją nauczyciel Marian Szczepański. Szkoła z klasami I-IV ulega likwidacji w 1978 r. Długoletnim nauczycielem i kierownikiem szkoły był Tadeusz Rusinkiewicz. Krótki epizod miała we wsi założona tu spółdzielnia produkcyjna (1953 r.), w następnych latach kółko rolnicze, które zrzeszało wszystkich gospodarzy wsi. W 2010 r. było tu 25 budynków mieszk.

NAZWA: 1303 Lubesave, nazwa dzierżawcza, osobowa, od wyrazu ljub, lubić, od imienia Luba, z przyrostkiem in- liczne nazwy tego typu w różnych odmianach na ziemiach pol./słow. Nazwa niem. jest formą zgermaniz. nazwy słów.

 Źródło: Gryfice. Dzieje Miasta, praca zbiorowa pod redakcją Tadeusza Białeckiego, wyd. Urząd Miasta Gryfice, Uniwersytet Szczeciński, Oficyna Wydawnicza Archiwum Państwowego w Szczecinie „Dokument”; Szczecin 2013; s. 581.