Nazwa organizacji: Związek Inwalidów Wojennych RP Zarząd Oddziału
Forma prawna: stowarzyszenie
Adres organizacji: ul. Plac Zwycięstwa 37, pok. 5, 72-300 Gryfice
Adres do kontaktów, poczta mailowa, telefon, strona www:
Data powstania organizacji: 1919 r.
Nr w Krajowym Rejestrze Sądowym, innym: 0000109984
NIP: 857-15-11-407
REGON: 012277666
Prezes: Antoni LUDWICKI
Aktualna ilość Członków:
Struktura wiekowa członków organizacji, w tym:
Osoba odpowiedzialna z finanse: Antoni LUDWICKI
Osoba odpowiedzialna za aktualizację danych: Antoni LUDWICKI
Składanie wieńców i kwiatów, odwiedziny grobów zmarłych, branie udziału w uroczystościach Państwowych i Narodowych, spotkania wigilijne, odwiedziny podopiecznych w związku, narady służbowe oddziału i zarządu okręgowego w Szczecinie, współpraca z organizacjami działającymi na terenie miasta i Gminy Gryfice.
Wielokrotne odznaczanie członków odznaczeniami związkowymi i państwowymi:
Po I – szej Wojnie Światowej, po przeszło 120 latach niewoli, kiedy powstała Niepodległa Polska, w większych polskich miastach grupy Polaków walczących z zaborami zaczęły tworzyć organizacje o różnych nazwach. Mogli wspólnie wspominać trudne lata walk o niepodległość i zastanawiać się nad rozwojem swojej ojczyzny i realizację ideałów. Znaleźli się w tych związkach kobiety i mężczyźni, młodzi i starsi. Kalectwa, pozostałości po walkach były różne.
Istnienie tych organizacji to był zalążek Związku Inwalidów Wojennych. W dniach 12-19 kwietnia 1919r. na Zjeździe Delegatów tych grup, w Warszawie powołano Związek Inwalidów Wojennych Rzeczpospolitej, jednoczący wszystkie rodzaje kalectwa odniesione w różnych latach, na różnych polach bitew. Była to najstarsza organizacja kombatancka w Polsce, jedna z pierwszych w świecie i objęła wszystkie ziemie polskie. Cele statutowe związku to, wychowanie patriotyczne i obywatelskie, utrzymanie praw należnych inwalidom i ich rodzinom, opieka nad członkami i rozwijanie koleżeństwa miedzy członkami obojętnie na jakim froncie i w jakiej armii walczyli.
18 marca 1921r. Sejm Ustawodawczy uchwalił ustawę dającą opiekuńcze uprawnienia i określającą, kto może ubiegać się o inwalidztwo wojenne. Te zasady obowiązywały nadal, potwierdzone uchwaloną ustawą z 29 maja 1974r. to, że związek upominał się stale o respektowanie przyznanych uprawnień doprowadzało do niechęci ze strony władz państwowych, stał się trudnym partnerem szczególnie w latach 1925 – 1932. Nadal jednak istniał i liczył w 1938r. ponad 150 tys. członków.
W ostatnich wyborach przed II Wojną Światową wprowadził do Sejmu 14 posłów. W okresie II Wojny Światowej działalność Związku przeniosła się do podziemia, do konspiracji. Nie uniknięto represji ze strony okupanta, szczególnie wśród zaangażowanych członków zarządów.
W grudniu 1944r. w Lublinie na Zjeździe Delegatów z wolnych już miast powołano nowe władze Zarządu Głównego. Podjęto uchwały o opiece nad członkami Związku Inwalidów, o odtworzeniu sieci organizacyjnej w miarę wyzwalania polskich terenów. Władze państwowe przychylnie odniosły się do tych działań i starały się udzielać pomocy w różny sposób m. in. zezwoleniem na tworzenie różnych spółdzielni, dających miejsca pracy i zyski na działalność. W 1947r. w uznaniu za zasługi wojenne oraz przodujące miejsce w życiu społecznym kraju Przewodniczący Rady Ministrów ówczesny vice minister Obrony Narodowej Piotr Jaroszewicz wręczył w dniu 21 lipca Zarządowi Głównemu Związku Inwalidów Wojennych Sztandar ufundowany przez społeczeństwo. W grudniu 1950r. 200 tys. organizację rozwiązano kierując się tym, że państwo socjalistyczne jest wystarczająco opiekuńcze dla obywateli w tym i dla członków Związku Inwalidów Wojennych. Cały majątek związku przejął skarb państwa. Nastąpił wielki regres w dziedzinie opieki nad inwalidami wojennymi.
W 1956r. po zmianie kursu politycznego inwalidzi wojenni odtwarzają oddziały, powołują zarządy, a w grudniu tegoż roku zwołany został Zjazd Delegatów, wybrano Zarząd Główny i określono program działania na bazie dawnych zadań. Związek ulega odmłodzeniu, zgłaszają się żołnierze różnych oddziałów partyzanckich i różnych wojsk. 29 maja 1974r. Sejm uchwalił ustawę o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin. Przyłączył do związku inwalidów wojskowych.
O inwalidztwo wojenne mogli również się ubiegać więźniowie obozów koncentracyjnych, wśród których było wiele ludzi młodych, którzy jako nastolatki byli represjonowani przez niemiecki reżim. W 1998r. Sejm umożliwił otrzymanie uprawnień Inwalidy Wojennego represjonowanym przez Związek Radziecki w formie zsyłek ludności cywilnej na Syberię i do Kazachstanu oraz wyroków i zsyłek do łagrów osób działających w oddziałach partyzanckich.
W roku 80 - lecia Związek zrzeszał 53 tys. (członków) przeciętna wieku 74 lata o strukturze: inwalidzi wojenni (frontowcy) około 20.000, inwalidzi wojskowi około 2.500, osoby represjonowane około 10.500, wdowy i wdowcy po poległych i zamordowanych inwalidach ponad 18.000, renciści wojskowi (kombatanci) ponad 2.000. Ta część została opracowana na podstawie materiałów z różnych okolicznościowych wydawnictw znajdujących się w Związku Inwalidów Wojennych w Gryficach.
Po zakończeniu II Wojny Światowej coraz więcej przybywało do Zagórza – później Gryfic – Polaków. Pozostawali w mieście przymusowi robotnicy i więźniowie – jeńcy, zatrzymywali się obozowicze wracający z obozów koncentracyjnych, zajmowali gospodarstwa osadnicy wojskowi.
Powstały urzędy, zaczęła się stabilizacja. Grupy mieszkańców o podobnych przeżyciach pomyślały o własnych organizacjach.
W 1946r. istniały już Związek Byłych Więźniów Politycznych Obozów Koncentracyjnych i Więzień. Zarząd powiatowy w Gryficach przy ul. Kościuszki 4 miał siedzibę. W zarządzie byli m.in. Jan Świątek i Eugeniusz Kwiatkowski. Był też Związek Osadników Wojskowych. W połowie lat 50 – tych powstały plany zorganizowania Związku Inwalidów Wojennych i kiedy w Warszawie ponowił swoją działalność, poprzednio zawieszony Zarząd Główny Związku, grupa frontowców członków koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Gryficach powstałego w 1949r. zadecydowała założenie koła Związku Inwalidów Wojennych. Pierwszym prezesem koła był p. Andrzej Staniszewski a miejscem pracy był pokój w magistracie – róg Dworcowej i Niedziałkowskiego.
Oczywiście aby zostać członkiem Związku Inwalidów Wojennych należało być uznanym za inwalidę wojennego przez specjalną komisję lekarską, która określała stopień utraty zdrowia. Koło działało, a po upływie kadencji następnym prezesem został p. Tadeusz Fień. W 1974r. więźniowie obozów koncentracyjnych otrzymali możliwość ubiegania się o inwalidztwo wojenne i tym samym stan członków koła bardzo powiększył się, koło otrzymało osobowość prawną, powołano nowy zarząd: prezes P. Wiktor Kolba, skarbnik p. Feliks Buknowski. Koło ze swoją działalnością przeniosło się do drewnianego budynku koło gazowni. Po śmierci p. Zygmanowskiego prezesem wybrano p. Albina Koczergę, a w skład zarządu weszła p. Halina Chybińska. Barak przy gazowni spalił się i wiele dokumentów uległo zniszczeniu. Zarząd swoją działalność przeniósł do Urzędu Miasta i Gminy i pracuje tam do chwili obecnej. Po nagłej śmierci p. Albina Koczergi powołano nowy zarząd w składzie: prezes p. Leon Baranowki, vice prezes p. Czesław Droździel, sekretarz p. Halina Chybińska, skarbnik p. Stanisław Kurpisz. W 1994r. w czasie wyborów na nową kadencję w składzie zarządu zmienił się tylko sekretarz, została nim p. Barbara Świątek.
W 1999r. umiera p. Czesław Droździel, a w marcu 2000r. prezes p. Leon Baranowski. W czasie zwołanego w trybie nagłym zebrania funkcję prezesa obejmuje p. Antoni Ludwicki, a do zarządu wchodzą p. Anastazje Gruszczyńska i p. Stanisław Kędziora, sekretarzem do chwili śmierci w 2008r., pozostawała p. Barbara Świątek. Zrezygnowano z powołania Komisji Rewizyjnej powierzając to zadanie Komisji Rewizyjnej przy Zarządzie Okręgowym Związku. Pogarsza się stan zdrowia naszych członków i brak chętnych do działania tym bardziej, że mieszkają poza Gryficami. W całym czasie istnienia koła – obecnie Oddziału – zarządy i członkowie brali czynny udział w życiu społeczności gryfickiej, w zjazdach na szczeblu wojewódzkim, spotykali się z młodzieżą w szkołach.
W 1986r. w Cerkwicy brali udział w poświęceniu obelisku dla upamiętnienia szlaku bojowego I Dywizji Wojska Polskiego, a w roku 1998 szkoła w Cerkwicy otrzymała tablicę upamiętniającą zasługi gen. Zygmunta Berlinga swojego patrona, a członkowie gryfickiego Oddziału brali udział w tej uroczystości.
W 1999r. w Grocie Matki Bożej przy Kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa została wmurowana tablica upamiętniająca wszystkich poległych i zmarłych Obrońców Ojczyzny. Tablica ufundowana została przez członków Związku i różnych dobrowolnych wpłat. Udział w uroczystości brała kompania honorowa Jednostki Wojskowej stacjonującej w Gryficach, a mszę świętą odprawił ks. Jerzy Duda. Członkowie brali udział w wyjazdach do Siekierek na Wał Pomorski i innych miejsc Pamięci Narodowej. W 1999r. Rada Miasta objęła opieką gryficki oddział Związku Inwalidów Wojennych i w razie potrzeby udziela pomocy. Z uwagi na upływ czasu stan członków zmniejsza się, a większa się ilość podopiecznych tj. wdów po zmarłych, które również z powodu wieku i stanu zdrowia wymagają opieki. Jeden z naszych członków p. Stanisław Bublijewski przeżył 105 lat.
Gryficki Zarząd Oddziału jest w stałym kontakcie z Zarządem Okręgowym w Szczecinie i wywiązuje się z obowiązków na jego rzecz. Szczególnie współpraca dobrze układa się z prezesem Zarządu Okręgowego ZIW R.P. p. Stefanem Ćmielewskim oraz Zarządem. Przez wiele lat istnienia wielu przyjaciół zostało uhonorowanych związkowymi odznakami. W stanie Oddziału wśród członków znajdują się obozowicze, frontowcy, wojskowi, Sybiracy – łagrownicy oraz członkowie AK i podopieczne.
Zostały wydane również 2 książki:
